Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
recytator — m IV, DB. a, Ms. recytatororze; lm M. recytatororzy, DB. ów «osoba recytująca, wygłaszająca utwory literackie; deklamator» W konkursie recytatorskim wzięło udział kilkudziesięciu recytatorów. ‹z łac.› … Słownik języka polskiego
deklamator — m IV, DB. a, Ms. deklamatororze; lm M. deklamatororzy, DB. ów «ten, kto deklamuje, wygłasza utwór literacki; recytator (literacki)» Szkolny, teatralny, zawodowy deklamator. Deklamatorzy z kółka dramatycznego. przen. «człowiek posługujący się… … Słownik języka polskiego
melodeklamator — m IV, DB. a, Ms. melodeklamatororze; lm M. melodeklamatororzy, DB. ów «recytator deklamujący utwór literacki przy akompaniamencie muzyki» … Słownik języka polskiego
minstrel — m I, DB. a; lm M. e, DB. i a. ów «średniowieczny, wędrowny śpiewak i recytator poezji trubadurów i truwerów, często również sam komponujący tańce i pieśni» ‹ang. z fr.› … Słownik języka polskiego
monologista — m odm. jak ż IV, CMs. monologistaiście; lm M. monologistaiści, DB. monologistatów «recytator lub autor monologów» Monologista estradowy … Słownik języka polskiego
recytatorka — ż III, CMs. recytatorkarce; lm D. recytatorkarek forma ż. od recytator … Słownik języka polskiego
retor — m IV, DB. a, Ms. retororze; lm M. retororzy ( owie), DB. ów książk. «mówca, zwłaszcza przemawiający pięknym językiem i ze swadą, orator, krasomówca; dawniej także: doskonały interpretator i recytator tekstów» Popis krasomówczy retora. ‹gr.› … Słownik języka polskiego
deklamator — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. deklamatororze; lm M. deklamatororzy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} osoba deklamująca utwory literackie; recytator : {{/stl 7}}{{stl 10}}Deklamator zawodowy, szkolny. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
recytatorka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. recytatorkarce; lm D. recytatorkarek, {{/stl 8}}{{stl 7}}forma ż. od rz. recytator: Oklaski dla recytatorki. <fr. z łac.> {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
